اولین روزدبستان بازگرد کودکی ها،شادوخندان بازگرد
درس های سال اول ساده بود آب رابابابه ساراداده بود
درس پندآموز روباه وخروس
روبه مکارودزدوچاپلوس......
باوجودسوزوسرمای شدید
ریزعلی پیراهن ازتن میدرید
تادرون نیمکت جامیشدیم ماپرازتصمیم کبری میشدیم
کاش هرگز زنگ تفریحی نبود ......
کاش بازکوچک میشدیم لااقل یکروز کودک میشدیم ......
مهربرهمه ی بچه مدرسه ای های قدیم مبارک باد.
فصل مهر ، فصل رویش جوانه های امید، فصل خواندن و
نوشتن، از راه رسید، فصل مهر ، فصل آشنایی با خدا، فصل خوشه چینی ستاره ها،
فصل همکلاسیهای دیروز و هم نیمکتی های امروز، از راه رسید.
امروز زنگ
آگاهی به صدا در می آید و پرچم دانش برافراشته می شود، درب گلستان معرفت
گشوده می شود و صدای جنب و جوش و شور و هیاهوی بچه ها، فضای مدرسه را پر می
کند.
یاسمن ها از قصّه های دیروز می گویند و معلمین درس امروز می دهند و
کبوتران وجود را به پرواز در می آورند، تا به دانش آموزان درس خوب زیستن
را بیاموزند.
و سخنی با تو دارم ای معلم، آن گاه که بر گوهر وجود، آیه ی
مهر می نشانی ... نور در گلدان اندیشه ام می نگاری ... جوهر وجود را با
آیات الهی به شفافیت شبنم دل می نمایی ... صف‍حه ی سفید ذهنم را با کلامت
قلم می زنی ... در گوشم آهنگ مهر می خوانی ... دستانم را با ساختن بنای
زندگی آشنا می سازی .... با نگاهت شالوده ی وجودم را شکل می دهی و بر رسایی
ها و نارسایی هایش صیقل می کشی.
ای معلم ! ای که پا جای پای انبیاء
گذاشته ای تا درس چگونه زیستن را به ما بیاموزی، امروز فرشتگان مامورند، به
حمد و ثنای تو که برترین شغل را پذیرا شدی تا بهترین خدمت را به بشریت
بنمایی... آن گاه که کلامی می آموزی و آن گاه که حرفه ای یاد می دهی و آن
گاه که استعدادهایم را پرورش می دهی تا آن چنان که شایسته است زندگی نمایم و
آن گاه که مرا متوجه ی کمال خالقم در آفرینش می نمایی
.
من همه ی آن لحظات را مدیون تو
هستم که چون فرشته ی آسمانی در خلقت زمینی، تجلی بخش راه انبیائی و سراینده
ی غزل هستی بخش آموختن ، برای زندگی نمودن بهتری .
و تو ای زیبای
بوستان خرد، از مهر اندیشه ات و سبزی وجود ، پر طراوت تر از همیشه ، وجودم
را طراوت می بخشی تا من نیز با پرورش استعداد و اندیشه ام و بالا بردن
قابلیتها و ظرفیتهای خویش، خردمندانه نقش آفرین زندگی شوم، که خداوند هستی
بخش بدان منظور مرا سرشته و من امروز به شکرانه ی این همه نعمت ، خداوند
بزرگ را سپاس بیکران می گذارم که آیات مهرش را در وجودی چون انسان به ودیعت
گذاشت تا انسانیت را در وادی امتحان، به عرصه ی ظهور رساند.
